Waar de zee en de lucht elkaar raken

Torenhoge pijnbomen, besneeuwde bergen en kilometerslange bochtenroutes, allemaal in een dag rijden aan de westkust van Canada

TEKST: ANDRA NEDELCU
FOTO’S: JACK MADELEY

In de motorwereld wordt vaak gezegd: “four wheels move the body, two wheels move the soul.” Als je op een motorfiets rijdt, voel je je onoverwinnelijk. Het creëert een gevoel van de puurste vrijheid, en op dat moment sta je open voor elk avontuur dat het leven je te bieden heeft.

Ik ben al meer dan 20 jaar gek van motoren. Toen ik van een kleine trailbike overstapte naar motorcross en vervolgens naar een Harley-Davidson®, is één ding steeds constant gebleven: het plezier dat motorfietsen me brengen. Zowel op de paden als op het circuit of de openbare weg. Terwijl ik het grootste deel van mijn twintiger jaren in de lucht boven de motorcrossbaan doorbracht, ontdekte ik in mijn dertiger jaren het pure genot van eindeloze bochtwegen. Rijden op de beste motorfiets ter wereld en wonen op een van de mooiste plekken is een gegarandeerd recept voor onvergetelijke ritten. Maar voordat ik je meeneem op mijn reis langs een van de meest spectaculaire motorroutes in Noord-Amerika, neem ik je even mee terug.

In mijn 37 jaar heb ik het geluk gehad om veel van de wereld te zien vanuit een aantal leuke en opwindende perspectieven. Van parachutespringen in Nieuw-Zeeland tot kiteboarden in Costa Rica tot paragliden in Zwitserland en skiën in talloze resorts over de hele wereld, ik durf te zeggen dat ik altijd het avontuur heb opgezocht. Mijn ouders verlieten Oost-Europa in 1997. Ze werden naar de westkust van Canada getrokken door de wereldberoemde bergen. Aangezien ik sinds mijn allerprilste jeugd al op de latten sta, was het niet meer dan logisch dat mijn ouders de noordkust van Vancouver als ons nieuwe thuis kozen. In 2010 deed ik mee aan de Olympische Winterspelen in de discipline freestyle skiën. Het was het hoogtepunt van alles wat met avontuur te maken had tot op dat moment in mijn leven.

Nadat ik in 2011 stopte met skiën, besloot ik mezelf te trakteren op een Harley-Davidson; iets waar ik jarenlang van had gedroomd tijdens het motorcrossen. Het voelde als het juiste moment om over te schakelen van sporten in de lucht naar een wat meer geaard leven. Ondanks dat ik ongelooflijke plaatsen heb bezocht en de leukste activiteiten heb geprobeerd die je je kunt voorstellen, moet ik nog altijd iets vinden dat tegelijkertijd de geest zo opwindt én kalmeert als motorrijden. Alleen een andere motorrijder zal echt begrijpen hoe motorrijden je ziel wakker kust.

BOCHTEN EN BULTEN

Hier aan de westkust liggen de meest schilderachtige motorlandschappen die Canada te bieden heeft. Met eindeloze hoogteverschillen, bochten, waterwegen, besneeuwde toppen en dorre woestijn, is elke rit spectaculairder dan de vorige. Momenteel noem ik Horseshoe Bay mijn achtertuin. Ik voel me gelukkig dat ik op elk moment de schilderachtige Sea to Sky Highway (ook bekend als Highway 99) kan pakken.

Dit wereldberoemde stuk weg dat Vancouver met Whistler verbindt, heeft de meest adembenemende uitzichten in de Pacific Northwest. Van de besneeuwde bergen die hun rotsachtige fundamenten in de Stille Oceaan dompelen tot Amerikaanse zeearenden die boven je zweven en zich nestelen in gigantische pijnbomen aan de oevers van de Squamish-rivier. Soms vraag ik me af of deze plek wel echt is en geen droom.

MET HET PRENTENBOEKLANDSCHAP, DE NATUUR EN MIJN PRACHTIGE MOTORFIETS, WAS DIT WEER EEN ONVERGETELIJKE DAG IN MIJN ‘ACHTERTUIN’

Op deze specifieke ochtend besloot ik mijn dag vroeg te beginnen. Als moeder van een tweeling, meisjes van nog geen drie jaar, kun je je voorstellen dat dagen als deze ongelooflijk zeldzaam en bijzonder zijn. De meeste dagen heb ik amper tijd om een kopje koffie te zetten, laat staan op de motor te stappen. Maar vandaag was mijn dag. Ik maakte me klaar, stapte op mijn Iron 883™ en zwaaide naar de meisjes toen ik de oprit afreed. Toen ik Highway 99 opreed, werd ik onmiddellijk begroet door een veerboot die vanuit Nanaimo de baai in voer. De achtergrond was zo pittoresk dat ik het niet kon laten om een foto te maken.

Het was een soepele rit naar mijn eerste stop bij Porteau Cove Provincial Park, langs de kustlijn van Howe Sound. Het park, gelegen aan de meest zuidelijke fjord van Noord-Amerika, verrast bezoekers vaak met zeehonden en orka’s. Ik stop hier meestal voor de waanzinnige uitzichten en kom bijna in een meditatieve staat terwijl ik geniet van de golven die op de kust beuken.

Stoppen langs de Sea to Sky Highway is bovendien een mooie manier om andere rijders te ontmoeten. En ja hoor, ik was niet de enige die stopte bij Porteau Cove. Afgezien van de mogelijkheid om nieuwe plekken te ervaren en echte vrijheid te voelen, is het ontmoeten van gelijkgestemde mensen een van mijn favoriete aspecten van motorrijden. Na een paar verhalen en routesuggesties uitgewisseld te hebben, sprong ik weer op mijn Harley® om verder te rijden richting Squamish.

WILD WOEST WONDERLAND

Toen ik door Britannia Beach reed, een kleine gemeenschap vlak bij Highway 99, zag ik een leuke kleine coffeeshop verborgen bij de ingang van de oude kopermijn. Ik beloofde mezelf om daar op weg naar huis te stoppen.

Eenmaal in Squamish besloot ik langs de Squamish River te rijden. De kronkelende weg langs de oevers van de rivier voelt als een geplaveide speeltuin in de laaglanden van de Squamish Valley. Torenhoge cederbomen creëren tunnels langs de weg en vormen een bladerdakachtig wonderland. Ik zat in de wolken omdat ik voelde dat mijn laatste rit van het seizoen mijn verwachtingen opnieuw had overtroffen.

Ik voelde me ontspannen en opgeladen, en was opnieuw onder de indruk van deze magische plek die ik mijn thuis mag noemen. Buiten Squamish werd ik begroet door de prachtige Tantalus Range. Met tal van uitzichtpunten langs de route kun je hier makkelijk de tijd uit het oog verliezen terwijl je verdwaalt in alle schoonheid. De Sea to Sky Highway kun je in een dag rijden, maar het is onmogelijk om al dat moois op hoge snelheid volledig te absorberen en te waarderen. Daarom nam ik rustig de tijd om de route terug naar Whistler te rijden.

Met het prentenboeklandschap, de natuur en mijn prachtige motorfiets, was dit weer een onvergetelijke dag in mijn ‘achtertuin’. Op weg naar huis stopte ik voor mijn langverwachte koffie voordat ik terug reed naar mijn meisjes. Ik hoop dat het motorvirus hen ook te pakken krijgt, zodat ik op een dag het plezier met hen kan delen als we de Sea to Sky samen af rijden. Tot die tijd geniet ik van de zeldzame en speciale dagen dat ik op mijn motor kan springen en kan genieten van een ander soort schreeuwende (V-)twin…

---

Trefwoorden: