Vintage by design

Adam Brinkworth runt een van de meest succesvolle designbureaus van het Verenigd Koninkrijk. Als het werk stopt, begint het rijden en racen op zijn vintage Harley-Davidsons®…

FOTO’S: SAM CHRISTMAS

Voor mensen die niet in de ontwerpindustrie werken, is de naam Brinkworth misschien niet bekend. Maar het gelijknamige ontwerpbedrijf van Adam Brinkworth heeft winkelruimtes, kantoren en evenementen ontworpen en gebouwd voor verschillende van ‘s werelds grootste blue-chipbedrijven, naast enkele van de coolste merken die er zijn. En als het ontwerpen stopt, doet oprichter en CEO Adam niets liever dan rijden op, racen met of sleutelen aan zijn collectie Harley-Davidsons.

Brinkworth, gevestigd in Oost-Londen, is sinds de oprichting als designbureau in 1990 uitgegroeid tot een bedrijf van 50 mensen met kantoren in het VK en de VS, dat een scala aan disciplines verzorgt, van architectuur tot interieurontwerp. Het bedrijf doet projecten voor grote bedrijven als Facebook, Adidas, Google en Samsung, maar ook voor straatmerken als Supreme, Converse en Stüssy.

Streetstyle en -culture, van skateboarden tot motorrijden, maken vanaf het allereerste begin deel uit van het DNA van Brinkworth en de invloed ervan is overal te zien – van de hangende skateboard bowls in Supreme’s winkel in San Francisco en Selfridges Oxford Street flagship store, tot het eigentijdse gotische gevoel van cultsieradenmerk The Great Frog’s vernieuwde winkelruimte in Shoreditch.

Het is dan ook niet verwonderlijk dat motorfietsen, en in het bijzonder Harley-Davidsons, een grote invloed hebben gehad op zowel Adam Brinkworth zelf als op zijn designbureau.

“Het begon allemaal toen ik meubelontwerper was en aan mijn laatstejaars ontwerpproject voor het Royal College of Art werkte, en daar een maffe motorrijder ontmoette die Bill heette”, herinnert Adam zich. “Hij was altijd op de freesmachine in de werkplaats bezig met motorblokken. Hij was nogal een grenzeloos type en hij leerde me een aantal nuttige levenslessen over vrijer en makkelijker denken over design en esthetiek, en het leven niet al te serieus nemen.”

“Een bezoek aan het huis van Bill maakte een enorme impact op me. Hij had een grote werkplaats met allerlei coole motoren. De muren waren bedekt met isometrische tekeningen van opengewerkte motorschema’s en montagetekeningen van Norton Featherbed-frames. Het rook er naar oude olie. Ik dacht wauw, wat is dit een waanzinnige plek.”

Een van de projecten van Bill die Adams aandacht trok, was een Harley-Davidson WLC. Oorspronkelijk als oorlogsrestant gekocht bij Fred Warr, had Bill er zijn eigen creatie van gemaakt voor zijn Royal College of Art-opleiding in transportontwerp. Volgens de mode van die tijd had Bill de kleine WLC omgebouwd tot een soort rare chopper, met een zelfgebouwd frame in Featherbed-stijl. In 1985 kreeg Bill door On Any Sunday het racevirus te pakken en bouwde hij de Harley® om tot een hardtail flat track racer.

“Ik vond dat die motor er met zijn uitgebalanceerde proporties waanzinnig uitzag”, vertelt Adam. “En toen hij hem startte was ik verliefd! Ik haalde hem over om het ding aan mij te verkopen, ook al kon ik op dat moment niet eens motorrijden. Ik heb hem een jaar gehad, maar ik kon niet goed genoeg sleutelen voor een vintage motorfiets, dus heb ik hem uiteindelijk aan hem teruggegeven. Een paar grote ontwerpprojecten hadden een mooi spaarcentje opgeleverd, dus ik ging erop uit en kocht in plaats daarvan een Ducati Desmosedici die 320 km/u ging.”

Circuitdagen op die dikke Italiaanse motor hadden een vervelend resultaat: Adam maakte een paar zware crashes. “Sommige van mijn vrienden waren rond die tijd begonnen met vintage flat track racen bij de Dirt Track Riders Association, dus ik strompelde op krukken naar de oval om ze te zien racen. Dat vond ik direct veel leuker dan wegracen! Inmiddels was mijn oude vriend Bill al in de 70, dus ik haalde hem over om me de WLC voor een tweede keer te verkopen en begon met vintage flat track racen. De Hooligan-klasse was net geïntroduceerd, dus daar heb ik een paar jaar in gereden op die kleine Harley.”

Passie leidt vaak tot obsessie. In een periode waarin zijn designbureau een vlucht nam, werd Adam stapje bij beetje eigenaar van een hele verzameling Harley-motoren. De WLC kreeg gezelschap van twee Born-Free builds – een ‘52 Panhead die Born-Free 5 won en een Sportster® gebouwd voor Born-Free 4. Ook kwam er een serieuzere flat track racer, gebaseerd op een Street XG750.

“Ik volgde de Panhead-build omdat ik de ontwerptaal van de bouwer, Scott ‘T-Bone’ Jones [Noise Cycles], bewonderde”, herinnert Adam zich. “Het werk ging goed en financieel was ik in een positie om mezelf te trakteren op leuke dingen, dus nam ik contact op met Scott en maakten we een deal. Het is een waanzinnige bike, een Panhead uit ‘52 met een frame uit ‘62, met een aluminium carrosserie als een kruising tussen een café racer en een salt flats racer. Het is een geweldig ding, en ik hou van de onconventionaliteit en het vakmanschap dat je erin terugziet. Alles is zichtbaar aan de linkerkant, de rijpositie is absurd met zijn lage stuur en hoge voetsteunen en hij heeft een step-down kickback-versnellingsbak, dus hij heeft een unieke uitstraling. Als showcase van onconventioneel design ben ik er helemaal weg van.”

Streetstyle en -culture maken vanaf het allereerste begin deel uit van het DNA van Brinkworth.

De Pan kreeg al snel gezelschap van Born-Free bike nummer twee, gebouwd door Andy Carter van Pangea Speed. Gebaseerd op een XL Sportster uit 1975, lijkt ‘Golden Dawn’ weinig meer op de originele donormotor. Het frame is gestretched en ge-hardtailed, en de stijl is beïnvloed door de Japanse Bosozoku-bouwers, met hoofdthema’s zoals een verhoogde voorkuip, een king- en queen-chopper-zadel, magnesium wielen en waanzinnig lakwerk met pinstripes en metal flakes.

“Ik hou van die machine omdat het zo’n mash-up is van verschillende stijlen, die verschillende genres uit verschillende culturen combineert. Maar heel weinig mensen zien de schoonheid van het ontwerp. Iedereen vraagt ‘wat de f… is dat in godsnaam?’ Het is een gek soort expressief ontwerp, een beetje zoals die Japanse driftauto’s of die gekke custom vrachtwagens die ze daar rijden. Het is de Amerikaanse chopperercultuur die het Japanse ontwerp beïnvloedt en vervolgens terugkeert naar de VS, dus het eindresultaat is absoluut waanzinnige sci-fi. Het is een motor die echt verdeeldheid zaait, maar ik vind hem leuk vanwege al die verschillende invloeden. En omdat hij niet lijkt op iets wat je ooit eerder hebt gezien.”

Omdat de machine in het Verenigd Koninkrijk zou worden afgeleverd, had Adam hem ingeschreven in de Chopper-klasse op DirtQuake. Daar nemen de meest absurde ontwerpen het tegen elkaar op op de grasbaan, meestal met de rijders net zo absurd gestyled als hun motoren.

“De motor kwam op vrijdag aan in het VK en DirtQuake was op zaterdag, dus afgezien van een korte rit over de weg naar de rotonde en terug, was DirtQuake de eerste keer dat ik erop reed”, zegt Adam. “Hij was totaal niet geschikt voor dirttrack-races, en dat is precies het punt. Groot, zwaar en log, met een smal 21-inch voorwiel en een enorm achterwiel, en motorbehuizingen die de grond raken zodra je een bocht in duikt. Ik racete tegen mijn dochter Marnie op haar vintage Jawa flat tracker, dus we raceten in bijpassende gouden glitter discobaloutfits, gemaakt door onze textielontwerpster Cath. Ze heeft ook een fluorescerend felroze pak voor me gemaakt, genaamd ‘The Brink Panther’, met een racenummer op de achterkant. Daarmee racete ik de WL in de Vintage-klasse. Dat was erg leuk, zeker omdat ik Guy Martin versloeg. Ik moet wel zeggen dat hij de langste voorvork had die ik ook heb gezien op een chopper…”

Voor serieuze flattrack-toepassingen heeft Adam een meer doelgericht dirttrack-wapen in de vorm van een speciaal gebouwde Street 750XG, oorspronkelijk gebouwd en gereden door Scott van Noise Cycles, binnen zijn door de H-D fabriek gesponsorde raceteam.

Ondanks het vakmanschap dat in de machines is geïnvesteerd, leidt geen van Adams motorfietsen een verwend leven. Ze worden niet alleen regelmatig afgeranseld en mishandeld op de flat tracks van het VK, maar ze zijn ook allemaal potentiële daily drivers voor de trip van Adams huis naar zijn werkplaats en studio.

“Soms duurt het langer om de motor te starten en op te warmen dan om naar de studio te rijden”, lacht Adam. “Maar het punt is dat ik het vaak best moeilijk vind om te schakelen tussen werk en privé. En als je op een vintage Harley rijdt voel je duidelijk een verschil tussen het ene leve en het andere.

“De look van vintage Harley-Davidson-motorfietsen heeft absoluut invloed op mijn designwerk, zowel visueel als functioneel. Motoren en mijn werk zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden omdat ik geïnteresseerd ben in het hele principe van ‘vorm volgt functie’. Ik heb oog voor materiële functionaliteit, de proporties en prestaties van dingen. Of die nu minimalistisch zijn, zoals de WLC of helemaal over the top zoals de Pangea Speedbike.

“De esthetiek van vintage Harley-Davidson-motorfietsen is absoluut bepalend voor en beïnvloedt mijn ontwerpwerk.”

“Motoren zijn functionele apparaten, maar ze gebruiken materialen ook zo eloquent in hun ontwerp. Ik kan de hele dag naar de WLC zitten kijken en nog steeds nieuwe dingen opmerken, zoals het ontwerp van de aluminium koelvinnen, de manier waarop ze uit elkaar zijn geplaatst en de radiussen die ze hebben gebruikt om ze te maken. Ik heb ontelbare keren designelementen van motoren overgenomen en deze gebruikt in de designs die we bij Brinkworth maken.

---

Trefwoorden: