MUNGO MADNESS

Een onverschrokken adventure fotograaf sluit zich aan bij een van de meest ervaren safariracers van Australië om de Harley-Davidson® Pan America™ vies te maken in het rode zand van de Australische woestijn

TEKST EN FOTO’S: MARK WATSON

“Mijn god, dat is een grote”, denk ik bij mezelf terwijl ik achterom kijk naar de opgeheven kop van een 1,8 meter lange king brown in mijn spiegel. Het is de vierde slang die ik vanmorgen heb ontweken, en mijn synapsen zijn zich er terdege van bewust dat ik niet met zulke snelheden zou moeten uitwijken op zanderige wasbordpaadjes in de outback, bovenop een zwaar beladen Adventure Touring-fiets van 250 kg… Maar mijn vol beladen Pan America™ Special verwerkt de hobbels, snelheid en lading met speels gemak.

Ik heb meer dan genoeg ervaring, maar voor de kerel achter me die op een bijna identieke motor rijdt, lijkt het waarschijnlijk alsof dit mijn eerste uitje op twee wielen is.

Ben ‘Grabbo’ Grabham is een van Australië’s meest gelauwerde offroad-racers, en ik vermoed dat hij nu grinnikt om me, als ik rechtop op mijn voetsteunen sta terwijl we door de afgelegen outback van New South Wales scheuren.

Toen ik Grabbo voor het eerst over deze reis sprak, gaf hij toe: “Ik had nooit durven dromen dat ik off-road op een Harley® zou rijden, behalve misschien als ik lid zou worden van een motorbende en op de vlucht moest voor de politie.”

Nou, vandaag ben ik het die rijdt alsof ik voor de politie vlucht, terwijl Grabbo in schril contrast rustig achterover leunt en naar zijn favoriete fitnesspodcast luistert. Af en toe stoppen we, en hij trekt een shaker Himalaya-steenzout uit zijn jas, neemt een hap en drinkt het op met wat lauw water. “De beste manier om kramp te voorkomen”, zegt hij droog, voordat hij nonchalant zijn Revolution® Max in de versnelling zet en in een stofwolk verdwijnt.

Ik vraag me of een dikke bruine slang de relaxte houding van Grabbo zou kunnen aantasten, maar bedenk dan dat hij als 15de eindigde in de Dakar Rally, ondanks een falende GPS en kapotte motor, allemaal slechts acht maanden nadat hij zijn rug had gebroken na een onvrijwillige ontmoeting met een kangoeroe bij 150 km/u. Van een slang zal deze jongen niet zo snel schrikken, vermoed ik.

Terwijl we doorrijden onder een brandende middagzon, wisselt Grabbo nonchalant van motormapping en veermodus op zoek naar de beste setup voor de onverharde weg waar we ons nu op bevinden. Gisteren waren het voornamelijk de Sport en Road modus terwijl we 850 km asfalt reden van Grabbo’s geboorteplaats Bathurst naar de outback-stad Ivanhoe. Pas laat in de middag toen we ons eerste gravel bereikten, scrolde ik naar de Off-Road modus.

Safely at camp, with swags rolled out, Grabbo reveals his initial impression. I expect him to be critical of the new player in the market, but he surprises me. “If you put the Pan America up against other heavyweight adventure bikes, it equals them in many areas and even betters them in some,” he says. This is comforting news as we have tougher days ahead of us.

Veilig op onze kampeerplek, op onze uitgerolde matjes, vertelt Grabbo me zijn eerste indruk. Ik verwacht dat hij kritisch is op deze nieuwe machine, maar hij verrast me. “Als je de Pan America vergelijkt met andere zware adventure bikes, evenaart hij ze op veel gebieden en is hij soms zelfs beter”, zegt hij. Dit is geruststellend nieuws, want we hebben zware dagen voor de boeg. Vanuit Ivanhoe wisselen we asfalt in voor los grind, wasbordjes en tenslotte zand op weg naar Lake Mungo. We slaan daar ons kamp op en verwonderen ons over het oude merenstelsel, dat nu al meer dan 14.000 jaar droog staat. Ik vraag me af hoe rijk de flora en fauna hier was toen Mungo Man hier 42.000 jaar geleden ritueel werd begraven. Tot op heden is Mungo Man nog steeds de oudste mens die in Australië is opgegraven. We zouden dagen in Mungo kunnen doorbrengen, maar we gaan toch liever op zoek naar meer onverharde wegen.

Het leven verandert in een vrolijke Groundhog Day van zand en wasbordjes terwijl we veel kilometers maken en kamperen onder de sterren. Lange uren waarin we alleen op de wereld lijken te zijn, worden onderbroken door incidentele roadtrains of, nog indrukwekkender, emoes, de gigantische vliegende vogels van de woestijn. Roze en grijze galahs duiken en vliegen om ons heen, terwijl onze ogen gericht zijn op het vermijden van de shingleback hagedissen en baardagamen die suïcidaal zonnen op de weg.

Af en toe springt een majestueuze wigstaartarend de lucht in, zwaar beladen met zijn prooi, of sprint een Goulds varaan uit het kreupelhout. Er is altijd iets om ons scherp te houden.

Er zijn maar weinig benzinepompen of eetgelegenheden, maar de outback-stad Pooncarie heeft een cadeautje in de vorm van het Old Wharf Cafe. Aan de oevers van de machtige Darling River openen café-eigenaren Bob en Barb met een verplicht praatje over overstromingen, gevolgd door zachtgepocheerde eieren en verse avocado naast een perfecte espresso. The Old Wharf Cafe is een feestje na dagenlang oploskoffie.

Barb neemt afscheid met een waarschuwing: de wegen worden slechter. Onverschrokken gaan we verder naar Menindee Lakes waar het recentelijk door droogte geteisterde merenstelsel vol is en overstroomt. Onze kampeerplek aan het meer biedt een perfecte plek om een halve week aan zweet en stof af te spoelen terwijl we onze terugweg plannen.

We rijden de afgelegen noordwestelijke route naar Willandra Lakes, waarbij we de Pan America een voorproefje geven van het dieprode zand van Australië, dat bekend staat
als het Waterloo voor motorfietsen. De hardpack-wegen zijn in verrassend goede staat, maar gelukkig zijn er ook duinen in
overvloed. Al snel komen we aan bij Willandra en bereiken we
een onverwacht weelderige oase. Zeldzame regens hebben droge vergezichten groen gemaakt. Nieuw ontluikende graslanden bieden onderdak aan honderden rode en grijze kangoeroes, afgewisseld met families van emoe’s en zwermen schitterende groene en gele grasparkieten. Het schapenscheergebied van het ooit zo bloeiende 736.000 hectare grote Willandra Station voelt nu als een onaangetaste tijdcapsule van een vervlogen hoogconjunctuur.

Onze laatste nacht onder de sterren in het Willandra National Park biedt een surround-sound-ervaring van de Australische outback op zijn best. Tussen het gekwaak van kikkers en het spatten van springende vissen, reflecteren we op een off-road Harley-Davidson-reis die ondenkbaar zou zijn geweest vóór de Pan America.

Het adventure bike domein is lange tijd het domein geweest van toegewijde Europese en Japanse motormerken. Harley-Davidson heeft echter hun feestje verpest en is serieus de boel aan het opschudden. Ik vermoed bovendien dat we nog wel wat meer Harley-rijders zullen zien aankomen bij Bob en Barb’s voor een ontbijt en een praatje over de waterstanden…

Gebouwd voor avontuur

De Pan America™ Special biedt Harley-rijders een motorfiets die klaar is voor elke offroad-situatie. De sleutel naar jouw volgende avontuur is de 112 kW Revolution® Max 1250cc V-Twin-motor, die 150 pk en een koppel van 127 Nm produceert.

Met de vijf voorgeprogrammeerde rijmodi (Sport, Road, Rain, Off-Road en Off-Road Plus) kun je de prestaties van de motor afstemmen op de ondergrond, waarbij vermogen, gasrespons, motorrem, tractiecontrole, ABS en Showa® vering automatisch worden afgesteld op basis van de gekozen modus.

Geavanceerde technologie houdt de motorfiets te allen tijde stabiel, ongeacht de belading, dankzij de stuurdemper, voertuigbelastingsregeling en adaptieve rijhoogte. Ondertussen zorgt de automatisch inzakkende vering als je stopt voor een solide en vlakke voetplaatsing op de grond, ongeacht de rijmodus. Een aluminium skidplate en stevige spaakvelgen met koolstofstalen/verzinkte spaken, voorzien van ruig 50/50 Michelin Anakee Wild rubber, maken de machine offroad-klaar. Verwarmde handgrepen en krachtige Daymaker® Adaptive LED-koplampen zorgen ervoor dat je langer kunt blijven rijden.

En het oordeel van de woestijnkoning zelf?

“Ik durf te zeggen dat van alle zware adventure bikes, de Pan America het beste compromis te bieden heeft. Hij verbergt zijn gewicht vrij goed, voelt gebalanceerd aan om te rijden en is geweldig in bochten,” zegt hij. “Het is absoluut een grote, zware adventure bike, maar dat geldt ook voor al die andere motoren met 1.200 cc met een 19-inch voor- en 17-inch achterwiel. Het is de 1250 V-twin-motor die de grote winnaar is. Genoeg om me ervan te overtuigen dat als ik voor alles maar één zware Adventure Touring-fiets zou moeten kiezen, de Pan America zeker bovenaan mijn lijst staat!”

---

Trefwoorden: