Motormarathon

Twee vrienden uit Californië staken op hun Harley-Davidsons onbegaanbare bergpassen op duizelingwekkende hoogte over, namen het op tegen alligators, ontweken kogels en ontsnapten aan een revolutie om de ambitieuze reis van de VS naar Brazilië te maken

Paul Harder en Dick Walker hadden negen maanden nodig voor het plannen van een epische reis van Long Beach, Californië, naar Rio de Janeiro in Brazilië. Ze reden uiteraard op Harley-Davidsons en documenteerden hun avonturen in de edities van december 1949 en januari 1950 van The Enthusiast^®.

Na lang wikken en wegen hadden de mannen besloten dat Harley-Davidsons de beste keuze waren voor hun reis. Daarom kochten ze een FL uit 1941 en een EL uit 1947. Beide machines waren goed gebruikt (het model uit 1947 had enkele jaren dienst gedaan bij de New York State Police) en waren uitgerust met extra brandstoftanks die aan de voorkant waren gemonteerd.

Het doel was om via de route over land van de VS naar het Panamakanaal te rijden, zonder gebruik te maken van andere vervoermiddelen. De hoop was dat ten minste één van de motoren het zou halen. Dus in februari 1948, met elke motorfiets beladen met 125 kilo aan spullen, onderdelen, paspoorten en documenten, vertrokken Paul en Dick vanuit Long Beach. Ze gingen op weg naar Texas en vervolgens naar Mexico, waar ze maar langzaam voortgang boekten vanwege slechte wegen en ondoordringbare bergketens. In Mexico besloten ze flink wat ballast achter te laten, waarna ze via het noorden van Guatemala, El Salvador, Honduras en Nicaragua verder naar het zuiden reden.

Door de goede staat van de Inter-American Highway in Nicaragua konden ze het grootste deel van de weg naar de zuidelijke grens met 100 km/u pakken. Ze namen een pauze om op alligatorjacht te gaan in de door haaien geteisterde wateren van Lake Nicaragua, wat Paul beschreef als een gruwelijke ervaring.

Terug op de motoren en met de goede wegen achter zich, sukkelden de mannen voort over bijna onbegaanbare paden, waarbij de motorfietsen een ‘ongenadig pakslaag’ kregen in Costa Rica.

Ze moesten zich gedeisd houden in San José, waar vanwege een revolutie gevechten in het zuiden van de stad uitbraken. Dat maakte meteen een einde aan hun droom om het Panamakanaal over land te bereiken. In plaats daarvan werden ze gedwongen om via het noorden naar een haven te rijden en aan boord te gaan van een boot naar Panama. Zelf waren ze flink aan het eind van hun Latijn. En hun motoren?

“Dat ze überhaupt nog liepen na hun behandeling in Midden-Amerika was een wonder. We hadden ze van dijken gedonderd, de koppelingsdeksels aan stukken gescheurd op rotsen, onze frames waren op rotsblokken kromgeslagen, en bovendien hadden we ons een weg gebaand over 600.000 spoorwegbielzen in Zuid-Mexico”, schreef Paul.

“De benzine die we tankten was weinig meer dan goedkope kolenolie en we hadden honderden kilometers gereden in verstikkend stof, in een lage versnelling. Alles wat we aan onze machines hadden gelast, was losgetrild. En toch liepen onze motoren nog perfect.”

Meer drama volgde tijdens hun etappe naar Bogotá, toen ze in een hinderlaag werden gelokt en beschoten. Ze stegen naar grote hoogte over een onverharde weg die omhoog klom tot bijna 4.265 meter. Ecuador was minder avontuurlijk, maar zowel de mannen als hun motorfietsen trokken massa’s bewonderaars (inclusief dieren) wanneer ze door de steden reden.

Ze reden naar Cusco, bijna 4.000 meter boven de zeespiegel in het hart van de Andes, om de ruïnes van het Inca-rijk te bekijken, voordat ze naar de oevers van het Titicacameer trokken, over de grens naar Bolivia en verder naar Chili over onverharde wegen en paden.

Pauls tijd raakte op, dus besloot hij vanuit Santiago, de hoofdstad van Chili, terug te keren naar de Verenigde Staten. Dick ging door, rolde zijn motorfiets aan boord van een DC-3 en vloog naar Argentinië. Tot dan toe hadden ze in totaal 18.000 km afgelegd zonder mechanische problemen. Maar op zijn eerste dag solo kreeg Dick olieproblemen. Blijkbaar zorgde de extreme kou ervoor dat de goedkope olie die ze gebruikten stolde, maar met de hulp van lokale monteurs en een duizelingwekkende hoeveelheid vindingrijkheid repareerde hij de schade, precies genoeg om zo’n 1.100 km naar Buenos Aires te rijden. Daar zorgde de lokale Harley-Davidson-dealer ervoor dat hij zijn reis kon voortzetten. Dick en zijn onverschrokken motorfiets waren al meer dan zeven maanden onderweg toen hij vanuit Buenos Aires naar Santa Fe tokkelde, en vervolgens oostwaarts naar Uruguay en uiteindelijk naar Rio de Janeiro.

Paul schreef dat Dick bijna 22.000 km had afgelegd sinds hij Long Beach had verlaten, het grootste deel over onverharde wegen, waarbij hij de zinderende tropische laaglanden en koude hoogten van 5.000 meter had doorstaan en 16 Latijns-Amerikaanse landen had bezocht. Hij schreef veel van Dicks succes toe aan zijn Harley-Davidson. “Ik weet zeker dat we geen betere motoren hadden kunnen kiezen. Een deel van ons succes was geluk, maar we hebben ook veel te danken aan zorgvuldige planning en Dicks onvoorstelbare vastberadenheid en vindingrijkheid.”