Lekker kilometervreten

Joris Briand heeft een onverzadigbare honger naar reizen. Zijn laatste avontuur bracht hem naar nieuwe hoogten in het prachtige Kaukasusgebergte

“La Mangeur de Miles” (“De Kilometervreter”) is de bijnaam die ik kreeg van een motortijdschrift toen ik een artikel schreef over mijn eerste roadtrip in Noord-Amerika, op een 2016 H-D^® Road Glide^® Special genaamd Bucéphale (naar het beroemde paard van Alexander de Grote, Bucephalus). Hij heeft nu 300.000 km op de teller staan, na trips over drie continenten en door 55 landen.

Ik ben 33 en rijd al acht jaar Harley^®. Ik ben lid van het Fort Lauderdale H.O.G.^® Chapter in Florida, en met hen heb ik het plezier ontdekt van roadtrips door de wilde uitgestrektheid van ‘The Land of the Free’ en het plezier van ride-outs met een groep bikers.

Mensen vragen me vaak wat ik met motoren heb, en ik vertel ze dan dat Bucéphale me intens geluk en een gevoel van ontsnapping geeft. Windtherapie noem ik dat. Ik kan mijn hoofd leegmaken tijdens het rijden, me op mezelf concentreren en aan mezelf werken. Dankzij mijn motorfiets kan ik me in mijn dagelijks leven anders uitdrukken, zowel in hoe ik praat als in hoe ik beweeg. Het is een essentieel verlengstuk van mezelf geworden: zonder mijn motor krijg ik een soort ontwenningsverschijnselen.

Voor mijn laatste roadtrip, in de zomer van 2024, wilde ik mijn grenzen verleggen door op Bucéphale naar West-Azië te rijden, mijn derde continent. De totale reis zou zo’n 18.000 km zijn in 25 dagen, waarbij ik twee continenten en 13 landen zou doorkruisen. In culturele, historische, geografische en menselijke zin werd het een van de mooiste roadtrips die ik heb gemaakt sinds het begin van mijn H-D-avontuur. De reis had een strikte startdeadline: ik moest op tijd in Chișinău in Moldavië, zijn voor de bruiloft van Moldavische vrienden.

Het was een ervaring die ik nooit zal vergeten. Eerst was er de uitbundige receptie en het kleurrijke feest in de hoofdstad. De volgende dag troffen we elkaar in het dorp van mijn vrienden in de buurt van de grens met Oekraïne, langs de rivier de Dnjestr, waar we van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat feestten en lokale specialiteiten aten en dronken, tot groot geluk van het bruidspaar.

De volgende dag wachtte me een volgend avontuur: op onderzoek uit in een nieuwe Oekraïense stad en nieuwe vrienden maken onder het H.O.G. Odessa Chapter. Ik vond een levendige, weelderige stad aan de oevers van de Zwarte Zee, waar ik me volledig op mijn gemak voelde. De stad deed me denken aan mijn geboortestad, Marseille. Het lokale chapter begeleidde me naar een prachtige H-D-dealer, die speciaal voor mijn bezoek op een maandag werd geopend.

Daarna ging ik op weg naar vrienden in Kiev, die ik de afgelopen drie jaar ieder jaar heb bezocht. De warmte van hun welkom is altijd net zo groot als hun vriendelijkheid naar mij toe. Ik had een onvergetelijke avond in hun clubhuis, ingericht in H-D- en Oekraïense kleuren.

We startten onze motoren en reden samen naar Tsjernihiv, aan de noordgrens van Oekraïne met Rusland en Wit-Rusland, waar ik de beroemde kerken en kloosters wilde bezoeken. We reden vervolgens verder naar het mooie stadje Dnipro en stopten bij de dealer. Als ik in deze tijd van het jaar door Oekraïne rijd en naar Spokoynaya Noch’ van Kino luister, raak ik altijd erg ontroerd omdat het me onderdompelt in de rauwe realiteit van deze mensen, vooral omdat ik de geschiedenis van de voormalige USSR goed ken.

Na een heerlijke dag reed ik weer terug naar Odessa om nog een laatste nacht door te brengen met mijn vrienden van het H.O.G. Odessa Chapter. Van daaruit vertrok ik bij zonsopgang om een veerboot over de Donau naar Roemenië te pakken. Vervolgens ging ik op weg naar Turkije, waar ik een land ontdekte dat me tegelijk verbaasde en fascineerde. Ik reed Istanbul binnen en was meteen verbluft door de schoonheid ervan. Ik besloot naar de Harley-Davidson İstanbul East dealer te rijden om wat souvenirs te kopen. Tot mijn grote verbazing nam de manager van het dealerbedrijf, Zeynep, contact op met de leden van het H.O.G. İstanbul East Chapter, die me diezelfde avond uitnodigden in een restaurant. Ik heb een geweldige tijd gehad met die kerels en heb er weer nieuwe vrienden aan overgehouden!

Ik reed verder langs de Turkse kust, waar het landschap buitengewoon is, net als in de woestijnen verder landinwaarts. Langs de grenzen met Syrië, Irak, Iran en Nachitsjevan in Azerbeidzjan ontdekte ik surrealistische landschappen die op Mars leken. Al snel reed ik Georgië binnen, en na het oversteken van enkele prachtige canyons met uitzicht op middeleeuwse forten, kwam ik aan bij de grens met Armenië. Dit kleine, geheel door land omgeven land heeft veel moed en nog veel meer cultureel en religieus erfgoed.

Ik verkende de hoofdstad Jerevan en de majestueuze kloosters van het land, waaronder het Tatev-klooster, na een uur over een kronkelende weg met adembenemend steile canyons. Ik reed urenlang over slechte wegen, soms in aanbouw, of off-road waar op sommige plaatsen geen asfalt was, voordat ik weer terug was in Georgië, ‘De Parel van de Kaukasus’. Ik ging op weg naar de oude militaire weg naar de Russische grens, met als doel de Gergeti Trinity Kerk te bereiken, gelegen op een berg bij de Tsjetsjeense grens. Vóór mij zag ik een imposant landschap, met een bergketen die uit de aarde opklom tot meer dan 5.000 meter hoogte.

Het hoogtepunt van mijn reis naar Georgië zou het bereiken van de Ushguli-gemeenschap zijn, aan de andere kant van het Kaukasusgebergte. Daar komen was erg moeilijk omdat de wegen nog in aanbouw waren en frequente overstromingen het enige pad geregeld wegspoelden. Na vier uur over kleine passen in modder en regen bereikte ik eindelijk de dreigende Shkhara-gletsjer, met tranen in mijn ogen over wat ik zojuist met Bucéfale had bereikt. Ushguli is de plek voor wandelaars en off-road motorrijders. Een paar off-roaders staarden me met open mond aan en bekeken ongelovig mijn motorfiets met de reservebanden achterop. Ik beantwoordde hun blikken met een vette grijns. Ik was trots om ze te laten zien wat een H-D-touring machine allemaal kan!

Na een paar uur in deze schitterende omgeving was het tijd om terug te rijden. Ik daalde de hoogste weg in het Kaukasusgebergte af naar de Zwarte Zee. Ik volgde de kustlijn naar Bulgarije en genoot van de weelderige en gevarieerde landschappen van Turkije. Tegen het einde van de volgende dag was ik terug in Roemenië, waar een paar vrienden op me wachtten voor een lunch in het dorp Bârsana.

Ik miste mijn dochter en familie, dus was het goed om naar huis te gaan, naar La Ciotat in Frankrijk. Maar niet zonder een paar korte stops onderweg: eerst in Siófok, aan de oever van het Balatonmeer in Hongarije, en vervolgens in Triëst in Italië, met zijn architectuur in Weense stijl. Ik kwam thuis met de sterren nog in mijn ogen van deze reis, die zo verrijkend was en me als mens en als motorrijder verder heeft laten groeien. Ik heb een deel van mezelf achtergelaten in die verre landen. Ongeacht het land, de cultuur of de taal, H.O.G. blijft de mooiste familie en motorclub ter wereld!

Meer over Joris’ eerdere avonturen lees je in de 2023-editie van The Enthusiast^®