KEEP ON ROLLING

Voor H.O.G.-^® lid David Toste-Bello Dorta is motorrijden een vorm van therapie na een familietragedie – en heeft het bovendien een nieuw creatief project geïnspireerd

Ik ben altijd gek geweest van tweewielers. Ik begon met fietsen – als kind reed ik met vrienden door de bergen van mijn thuisland Tenerife, en we genoten van elk moment. Enkele jaren later, toen ik naar het vasteland van Spanje verhuisde om te studeren, was een van de eerste dingen die ik deed een fiets kopen. Het gaf me de vrijheid om mijn nieuwe wereld te verkennen. Het duurde echter tot 2012 voordat ik het bedwelmende geluid van een nieuw soort vrijheid hoorde.

Mijn vader reed al van jongs af aan graag motor. Hij begon met een Mobylette, uitgeleend door zijn zwager totdat hij zich er zelf een kon veroorloven: een Ducati 750. Hij reed overal naartoen, met mijn moeder achterop. In de zomer, winter, zon of regen. Al snel werd hun gezin groter, dus moesten ze die prachtige machine inruilen voor een auto. Hoewel we thuis heel lang geen motor hadden, hadden we het er wel altijd over.

Jaren later, in 2012, kreeg mijn vader weer drang om te gaan motorrijden. Ik herinner me nog dat we hem gingen ophalen – ik zat te schreeuwen op de achterbank van de auto! Ik kon de emotie voelen bij elke draai aan het gashendel van zijn nieuwe Sportster^® 883 Superlow.

Vanaf die dag hadden we nog iets gemeen. Ik stapte achterop waneer het maar kon en hij liet me allerlei verschillende plaatsen zien op ons geweldige eiland en op andere nabijgelegen eilanden. Soms ging ik met hem mee als hij bijeenkomsten van het H.O.G.^® Tenerife Chapter bijwoonde. Waar we ook heen gingen, er waren altijd prachtige uitzichten, sterke emoties en bijzondere momenten.

Maar toen, in april 2018, veranderde alles. Tijdens een wandeltocht over de Teide had mijn vader bijna de top van de vulkaan bereikt toen hij op 58-jarige leeftijd een hartaanval kreeg. Mijn wereld stortte in. Ik woonde toen in Engeland en het voelde op de een of andere manier makkelijker om het onbekende op te zoeken dan terug te keren naar het eiland. Ik kwam terug naar deze plek met zijn ontspannen ritme, waar het vaak leek alsof er niets gebeurde – totdat ik begreep hoe goed het is om op deze manier te leven.

Weken later was het erg moeilijk voor mij om zelfs maar de garage in te gaan. De machine die daar stond had zulke diepe emoties uitgelokt en voor zulke geweldige momenten met mijn vader gezorgd. Maar beetje bij beetje, alleen met mijn gevoelens, lukte het om naar binnen te gaan, de hoes op te tillen en naar die prachtige motorfiets te kijken. Daar, op dat moment beseft ik het: ik moest gewoon mijn rijbewijs halen. Dus dat deed ik, en meer dan een jaar na het overlijden van mijn vader reed ik voor ik het eerst solo terwijl ik huilde, lachte en schreeuwde in mijn helm. Het was een bedwelmende mix van emoties.

Motorrijden werd al snel een obsessie, een verlengstuk van mijzelf. Ik ben overal op die machine heen gereden en heb zoveel plekken op het eiland ontdekt. Ik ben vandaag de dag nog steeds nieuwe plekken aan het ontdekken. Ik ben naar de rest van de Canarische Eilanden gereden en ik ben ook lid geworden van het Tenerife Chapter, waar ik veel nieuwe vrienden heb gemaakt en onderdeel ben geworden van de oude community van mijn vader.

Tegenwoordig combineer ik deze Harley-wereld met mijn passie voor fotografie. Ik streef ernaar om een portret te maken van elke rijder die ik ontmoet met zijn of haar machine, met vermelding van zijn of haar volledige naam, het model van hun motorfiets en het jaartal. Mijn doel is om een fotoportfolio te maken om de diversiteit van H-D^®-liefhebbers te laten zien die hier, midden in de Atlantische Oceaan, wonen.

En wat nog meer? Later dit jaar, om te vieren dat ik 30 word, begin ik samen met een vriend aan een motorreis van drie maanden door Zuidoost-Azië. Ik weet niet wanneer dit allemaal zal eindigen, maar het is bedwelmend. Elke dag wordt het leuker, beter, groter en mooier.

@harleydavidsonridersivemet

Trefwoorden:

Gemeenschap