Een droom die uitkomt

Katia Miele en haar partner maakten, ieder op hun Harley-Davidson^®, de ultieme reis van Italië naar de Noordkaap

Al meer dan 10 jaar gaan mijn partner Claudio en ik op vrijwillige missies, voornamelijk in Ethiopië, in onze rol als respectievelijk kinderarts en verpleegkundige. Als we thuis in Italië zijn, houden we ervan om er op onze Harley-Davidsons^® op uit te trekken, als trotse leden van het Forvm Roma Chapter. Deze zomer vertrokken we op een episch avontuur: een trip van drie weken van Rome naar de Noordkaap in Noorwegen, waarbij we bijna 11.000 km klokten.

Op 9 juni stonden onze motoren – mijn Sport Glide 107 en Claudio’s Street Glide 114 – volgepakt en klaar om te vertrekken. We hadden zo’n 14 kg aan bagage op de sissybars bevestigd, en benodigdheden zoals regenkleding in de zadeltassen gestopt.

De eerste regendruppels vielen al bij West Chianti in de buurt van Florence: met zand beladen druppels, waardoor het leek alsof de motoren al op weg naar huis waren en niet pas aan het begin stonden van onze reis.

Na een tussenstop in de buurt van Baden-Baden en Hamburg, bereikten we op 12 juni de haven van Hirtshals in Denemarken. Daar gingen we aan boord van een veerboot naar Bergen in Noorwegen, waar we de volgende dag rond het middaguur aankwamen.

We waren blij dat we op tijd aankwamen om de vismarkt te bezoeken en te genieten van een heerlijke lunch, terwijl we uitkeken over de Noordzee.

Eenmaal Bergen uit reden we langs naaldbossen en fjorden en genoten we intens van het prachtige en imposante landschap. Vooral de fjorden waren werkelijk spectaculair – uitgehouwen door gletsjers, met steile kliffen van waaruit je met sneeuw bedekte toppen kon zien, en ijzige watervallen die beneden in het water storten.

In de verte reden we langs boerderijen die zich aan de kliffen leken vast te klampen, en kleine dorpjes met hun typische pastelkleurige houten huizen gebouwd op palen. We namen een veerboot over de Geirangerfjord, die op de UNESCO werelderfgoedlijst staat.

Naarmate we verder noordwaarts reden, kwamen we bij de populaire Trollstigen (trollenpad). Na deze 11 haarspeldbochten werden we beloond met een prachtig uitzicht op de top. ‘s Avonds kwamen we aan in Molde, beroemd om zijn rozen, waar op het plein bij de haven een bierfestival gaande was met heerlijke jazz- en soulmuziek.

Op 16 juni reden we de Atlantic Road, een stuk van zo’n acht kilometer lang waar eilandjes en scheren met elkaar verbonden zijn door dijken, viaducten, acht bruggen en een onderwatertunnel. De Atlantic Road wordt – terecht – beschouwd als een van de mooiste stukken weg ter wereld!

‘s Avonds kwamen we aan in Trondheim, een van de meest gefotografeerde steden van Noorwegen, met zijn kleurrijke pakhuizen, waterwegen en karakteristieke huizen op palen.

Een paar dagen later kwamen we aan bij de poolcirkel, wat een geweldig moment was. We stopten om foto’s te maken en souvenirs te kopen voordat we op weg gingen naar Bodø, een kleurrijke stad vol muurschilderingen en een van de Culturele Hoofdsteden van Europa voor 2024. De volgende stop was de eilandengroep Lofoten.

We hadden veel artikelen gelezen en documentaires gezien over de Lofoten. Maar wat we het liefst wilden was de eilanden bewonderen vanuit het zadel van onze motoren. Helaas werden we begroet door een enorme stortbui toen we van de boot stapten, met harde wind en rukwinden die ons het rijden zo goed als onmogelijk maakten.

Er staan honderden houten rekken verspreid over de eilanden, die door vissers worden gebruikt om stokvis te drogen. Dit is de belangrijkste bron van inkomsten voor de lokale bevolking, en Italië is de grootste importeur. We proefden de lokale lekkernijen bij Anita’s Seafood, waar tientallen stokvissen stonden uitgestald, met hun opengesperde bekken vol scherpe tanden.

Twee dagen van meedogenloze regen volgden, dus we verlieten de Lofoten met doorweekte laarzen en een bezwaard hart, ons afvragend of we ooit een tweede kans zouden krijgen om deze hemelse hoek van de wereld te bezoeken.

Ondanks de regen en bittere kou genoten we van onze rit naar Narvik, over prachtige wegen en door een prachtig landschap. We warmden op in een café en aten nog meer heerlijke zeevruchten voordat we bijtijds naar ons hotel gingen.

De volgende stond de Noordkaap op het programma. Het landschap begon beetje bij beetje te veranderen. De bossen raakten meer verspreid, er waren minder boerderijen en af en toe lag er sneeuw. Het laatste stuk van de weg naar de Noordkaap maakt deel uit van de E69 en omvat vijf tunnels, waaronder eentje 212 meter onder de zeespiegel.

Na de haven van Honningsvåg reden we met onze hoofden letterlijk in de wolken: lage, dichte mist waardoor we amper een paar meter voor ons uit konden zien. Maar we hebben het gehaald! We parkeerden en haastten ons naar het monument. We omhelsden elkaar en waren vooral heel trots: we hadden onze eindbestemming bereikt!

Nerveus, moe en gelukkig gingen we op weg naar de beroemde ijzeren bol bovenop een 307 meter hoge klif die direct naar beneden duikt naar waar de Atlantische Oceaan en de Noordelijke IJszee samenkomen. Niet al te ver daarvandaan staat een reeks sculpturen die de Kinderen van de Aarde voorstellen. Zeven stenen medaillons met tekeningen van kinderen uit zeven verschillende landen, die symbool staan voor samenwerking, vriendschap, hoop en vreugde over alle grenzen heen.

Ernaast staat een beeld van een moeder die de hand van haar kind vasthoudt, die wijst naar het monument Kinderen van de Aarde.

We klommen weer op onze motoren en hervatten onze reis, waarna we uitgeput aankwamen in het Finse dorp Inari. Het weer begon eindelijk te veranderen, met meer heldere luchten en mildere temperaturen. We vervolgden de volgende dag onze trip en troffen op de weg naar Rovaniemi talloze rendieren. Die kwamen uit het bos en liepen over de weg, tot verbazing van de toeristen en tot teleurstelling van de Finnen, die toeterden dat we moesten doorrijden.

We verbleven twee nachten in Rovaniemi. Het stadje staat niet alleen bekend als de culinaire hoofdstad van het noorden, maar is ook beroemd om Santa Claus Village, waar we de grote man zelf ontmoetten.

Tussen Luleå en Umeå in Zweden wilde de Sport Glide niet meer starten. We vervingen de transponderbatterij en probeerden hem – tevergeefs – te starten met de booster. We kregen hulp van een Duitse en een Zweedse vrachtwagenchauffeur, die duwden, vloekten en hun diagnoses gaven, maar de motorfiets vertikte het. Toen, als bij toverslag, had ie er toch ineens zin in. Het geluid van de roffelende V-twin klonk nog lekkerder dan anders!

We probeerden de motor de volgende dag bij de H-D^®-dealer in Umeå te laten checken, maar het enige beschikbare tijdslot was later op de dag. Aangezien we nog iets meer dan 700 km te gaan hadden, besloten we het erop te wagen. Het motorwaarschuwingslampje bleef de rest van de weg naar huis branden, maar gelukkig hadden we verder geen problemen.

Op de terugweg door Denemarken pakten we de opvallende Øresundbrug en de Grote Beltbrug mee en in Duitsland bezochten we Würzburg en Rothenburg ob der Tauber voordat we in Füssen overnachtten. We reden het stuk van Füssen naar Bassano del Grappa in de stromende regen. Pas op de laatste dag droogde het wat op, en onze aankomst in Rome ging gepaard met weer dat zowel onze botten als ons hart verwarmde. En laten we eerlijk zijn, het is geweldig om naar het buitenland te rijden, maar de schoonheid van ons thuisland is onverslaanbaar, zelfs gezien vanaf de snelweg. Deze trip was niet goedkoop. Ons budget was ongeveer € 4.000 en dat hebben we tot de laatste cent uitgegeven. Maar je kunt wat ons betreft je geld niet beter uitgeven dan aan reizen, ontdekken, nieuwe plekken leren kennen en genieten van nieuwe ervaringen. We raden deze trip dan ook uit de grond van ons hart aan. Het leven is te kort om het niet wat gas te geven!