Een recordbrekende rit

George ‘Usco’ Ellis was een van de bekendste vroege motorrijders van de Verenigde Staten. Hij wist in 1923 een indrukwekkende elf uur van het record Boston-Chicago af te snoepen. Hij schreef voor The Enthusiast® een stukje waarin hij het avontuur in zijn eigen woorden vertelde

Afbeeldingen met dank aan de Harley-Davidson Archives

In een editie uit 1923 van The Enthusiast® vertelde H-D®-verkoper George ‘Usco’ Ellis over hoe hij en zijspanpassagier Harold Haskard in een recordtijd van Boston naar Chicago waren gereden. Usco’s ingetogen en nuchtere manier van vertellen logenstraft de indrukwekkende manier waarop hij rijdend in de vrieskou en met hevige wind het record verpletterde dat hij een jaar eerder op een ander merk motorfiets had gevestigd.

Hij had al veel gereisd in zijn nieuwe rol als verkoper en Usco was onder de indruk van de betrouwbaarheid van zijn H-D uit 1923: “Ik leerde te vertrouwen op het uithoudingsvermogen en de betrouwbaarheid van de 1200 cc tweecilinder met elektrische ontsteking van het 1923-model.”

Usco werd vaak door andere rijders en dealers gevraagd wanneer hij zou proberen om zijn Boston-Chicago record te breken op een Harley®. Toen hij hoorde dat aan het einde van het jaar zijn aanwezigheid vereist zou zijn bij de Motor Company service school in Milwaukee, leek hem dat de perfecte gelegenheid om twee vliegen in één klap te slaan.

Amper twee dagen nadat hij toestemming had gekregen om te gaan, was Usco onderweg met het doel om het record te breken. Op een ‘koude en grauwe’ ochtend, even na zessen, vertrokken Usco en Harold met een harde tegenwind richting Springfield.

“Ik hoef niet uit te leggen in wat voor staat de weg was, maar aan diegenen die er niet mee vertrouwd zijn, zal ik zeggen dat het wel weghad van het rijden op een tafelblad. Met alles voluit aangetrokken behalve de remmen, reden Harold en ik (met wat ons wel alle tegenwind uit het hele land leek) Springfield binnen, een afstand van honderd mijl van Boston, in een tijd van twee uur en twintig minuten, waarmee we een record vestigden van Boston naar Springfield.”

Bij aankomst in New York, de woonplaats van zijn familie, stopte Usco om zijn zieke vrouw te bezoeken, maar hij bleef vaag over wat hij aan het doen was.

“Vanwege haar ziekte heb ik mijn vrouw niet ingelicht over mijn recordplannen. Ik stopte echter in Yonkers om afscheid te nemen. Dit koste ongeveer 10 minuten van mijn tijd, maar ik trok dit niet van mijn tijd af, omdat ik vond dat het een persoonlijke zaak was die niet in de recordpoging moest worden opgenomen.”

Afgezien van die omweg van 10 minuten, was het eerste echte oponthoud van het duo een wachttijd van 45 minuten bij de Susquehanna-rivier, waar Usco en Harold geconfronteerd werden met een goederentrein die hun weg blokkeerde: “onze eerste echte tegenslag”. Toen de trein eindelijk verder reed, gingen ze op weg naar York, Pennsylvania, waar ze werden verwelkomd door Harry O. Young, een plaatselijke dealer, en een groep enthousiaste motorrijders. Na een korte rustpauze gingen ze samen met een andere dealer, Mark Seifert, het bergachtige terrein van het laatste deel van de reis in. Dit bleek misschien wel de grootste uitdaging van de reis en hun metgezel moest afhaken met een gebroken vlinderklep.

“De laatste berg, die volgens mij Mount Summit wordt genoemd, was bijna 900 meter hoog en met sneeuw bedekt. Het sneeuwde en de wind waaide hard. Het was op deze berg dat ik voor het eerst en laatst in de lage versnelling heb gereden. Van daar tot aan Chicago reed ik verder voortdurend in de hoogste versnelling. Wie door deze bergen heeft gereden die weet wat dat inhoudt.”

Usco gaat verder en hij beschrijft het effect van de slechte weersomstandigheden in alle pijnlijke details.

“Na ons vertrek uit Boston zwol Harolds rechterhand op tot twee keer het normale formaat, doordat hij voortduren het zijspanschort omhoog moest duwen om de wind te breken. Zijn gezicht was zo opgezwollen dat ik me beter voelde als ik niet naar hem keek. Mijn lippen waren twee keer zo dik als normaal… Met loopneuzen, opengebarsten lippen die ook begonnen te bloeden, oogleden die langzaam dichtvielen, was het een gevecht tegen de strenge kou en de winterse wind.”

Ook al kregen Usco en Harold het zwaar te verduren door de elementen, de motor zelf bleef uitstekend werken, zonder mechanische problemen, en zonder bandenpech tijdens de hele verbazingwekkende reis van 1.590 km. Het blijkt maar weer dat Harleys 100 jaar geleden net zo goed gebouwd waren als nu!

“Ik heb niets gezegd over mijn motor, omdat ik vergeten was dat ik een motor in het frame had. Hij miste nooit een klap en weigerde nooit op de draaibeweging van mijn pols te reageren. Wat kon ik nog meer verlangen?”

Met het naderen van hun eindbestemming werd de vermoeidheid de zwaarste beproeving voor de rijders. Usco beschrijft hallucinaties die voor hem opdoemden en op een gegeven moment reed hij van de weg af om onder een boog door te gaan die niet bleek te bestaan. Op dat moment besloot hij wijselijk een pauze in te lassen en zochten ze onderdak in een plaatselijke garage, waar de altijd praktische Usco zich weer kon herpakken.

“Ik liep een uur lang in de garage te ijsberen. Toen voelde ik me weer de oude en gingen we weer op weg naar de ‘windy city’.”

De zware weersomstandigheden namen ook tijdens het laatste stuk van de reis niet af, maar tegen die tijd waren ze vastbesloten: “Ik vermande me en gaf gas. Ik zei tegen Harold: het is nu Chicago of niets.” En zo reden de twee op vrijdagochtend om 7.50 uur Chicago Heights binnen, elf uur sneller dan het vorige record, met een rijtijd van 43 uur (plus die 10 minuten die Usco met zijn vrouw sprak, natuurlijk). De totale tijd bedroeg 49 uur en 45 minuten, waarmee het vorige record van 100 uur resoluut werd verpletterd.

Trefwoorden:

Archief