Kun je een Harley-Davidson rijden in de Sahara?

H.O.G.^®-lid Jean Julien Gazet stelde zijn Road King^® op de proef op een spectaculaire route door het hart van Marokko

Tjonge, wat is het heet! Ik stop bij een tankstation aan de rand van Midelt, een stadje op de hoogvlaktes tussen de Midden-Atlas en de Hoge Atlas. De pompbediende zegt dat er vanaf hier in het zuiden altijd “beaucoup du soleil” (heel veel zon) is. Het is ongeveer 11 uur ‘s ochtends en de thermometer in de schaduw geeft 41°C aan. Ik vraag me af hoe heet het is in de volle zon.

Ik hou ervan om naar verre bestemmingen te rijden: het gevoel van avontuur, van weken achter elkaar onderweg zijn, is waar het voor mij en mijn Harley-Davidson^® om draait. Ik heb mijn Road King^® in 2022 gekocht om lange tochten te maken met mijn vrouw, of alleen, en het is tot nu toe de perfecte motorfiets gebleken. Hij heeft de klassieke Harley-Davidson-look en -spirit, terwijl hij comfortabel genoeg is om de hele dag te rijden, met z’n tweeën of solo. Dus vorig jaar besloot ik om de trip te maken van het Verenigd Koninkrijk naar de Sahara, na zes maanden onderzoek naar routes en bezienswaardigheden die ik onderweg kan bekijken.

Na vijf dagen cruisen door Frankrijk en Spanje kwam ik aan in Tarifa, waar ik mijn eerste zicht op Afrika aan de overkant van het water kreeg. Ik reed naar mijn hotel buiten Casa dos Aguas, hoog boven waar de Middellandse Zee en de Atlantische Oceaan elkaar raken. De volgende ochtend reed ik naar de haven langs een vrij spectaculaire weg die de berg afdaalde naar de kust, met een prachtig uitzicht op Jebel Musa aan de noordkust van Afrika. Ik reed de haven binnen en ging in de rij staan met zo’n tien anderen die wachtten om aan boord van de veerboot te gaan. Naast mij waren er nog twee andere motorrijders. De overtocht van Tarifa naar Tanger in Marokko was makkelijk en rustig, en de paspoort- en douanecontroles gingen snel en zonder gedoe. Ik kreeg een importvergunning voor zes maanden voor mijn Road King en ik was weg!

De eerste stop was een bank in Tanger om wat Marokkaans geld te scoren, aangezien dat buiten Marokko niet beschikbaar is. Daarna reed ik naar Tétouan, door heuvels en olijfgaarden. Het leek erg op Zuid-Spanje. Ik reed door het Rifgebergte naar Ouazzane, omhoog over de Col du Zeggota en over bochtige wegen naar Fez, vaak de culturele hoofdstad van het land genoemd. De stad is vooral bekend om zijn ommuurde medina Fes El Bali, met middeleeuwse Marinid-architectuur, levendige soeks en een heerlijke ouderwetse sfeer.

De volgende dag vertrok ik vroeg op weg naar Ifrane, een stad die ook prima in Frankrijk zou kunnen liggen met zijn grindparken, met bomen omzoomde wegen en verkeersborden in zowel het Arabisch als het Frans. Ik reed omhoog door het Midden-Atlasgebergte en door de Col du Zad naar de hoogvlaktes. Vervolgens naar Midelt en weer omhoog het Atlasgebergte in door de Ziz-kloven, en uiteindelijk in verzengende hitte naar Errachidia. Van Errachidia naar Merzouga ging het dwars door de woestijn en de hitte was intens. Je moet die hitte gewoon accepteren en je er niet door laten raken. Zo’n 10 km voorbij Merzouga bereikt ik mijn hotel, een traditionele Marokkaanse Dar (huis) met daarachter de zandduinen van Erg Chebbi. De Sahara in optima forma…

De volgende dag een vroege start. Ik moest door de woestijn naar Tinghir, maar voordat ik vertrok kon ik de verleiding niet weerstaan om een quad te huren voor wat dollen in de zandduinen. Je moet daar een gids hebben, anders ben je binnen enkele minuten de weg kwijt. Maar het was een geweldige ervaring, die ik op mijn trouwe Road King nooit had kunnen hebben.

De weg naar Tinghir liep door ruige woestijn met kleine groepen wilde – of ontsnapte – kamelen en geiten, met rijen bladerloze acaciabomen langs de rand van opgedroogde rivierbeddingen. Tinghir is een woestijnstad langs een rivieroase aan de voet van de bergen en verschijnt vrij plotseling uit de woestijn. Benzine was een probleem, want geen van de vier stations in de stad had ook maar een druppel meer over. De volgende ochtend kwam er gelukkig een levering en kon ik mijn tank vullen. Ik was klaar om het Hoge Atlasgebergte over te steken (de volgende tankstop was 200 km verderop).

Het Hoge Atlasgebergte was verbluffend. De vergezichten zijn enorm en geen enkele foto kan recht doen aan de kloven, steile hellingen en brede valleien. Ik passeerde een open ‘barrière à neige’ (sneeuwbarrière), die vreemd genoeg niet strookte met de brandende hitte. Ik reed naar de Tizi n’Tichka op 2.645 m hoogte, waar niets anders was dan grind en rotsen – geen planten van welke aard dan ook – en vervolgens naar de stad Imilchil. Het was moeilijk te geloven dat deze stad in de winter besneeuwd is. Vervolgens reed ik een steile, kronkelende afdaling en kwam ik aan in de stad Beni-Mellal.

Na de woestijn was het tijd om naar de kust te rijden. Ik zette koers naar Casablanca, vervolgens naar de oude Portugese ommuurde havens van El Jadida en Essaouira, en vervolgens terug landinwaarts naar Marrakech. Ik bracht een paar dagen door in Marrakech met mijn vrouw, die was overgevlogen om me een lang weekend te vergezellen en de bezienswaardigheden in de oude Marokkaanse stad te bekijken. Na Marrakech reed ik naar de ommuurde stad Meknes en de Spaanse enclave Cueta, waar ik de veerboot terug naar Algeciras nam. Na vijf dagen toeren door Spanje en Frankrijk was ik weer thuis.

Al met al was een geweldige trip. Rijden in het Atlasgebergte en de Sahara-woestijn waren unieke ervaringen. Ten zuiden van de bergen kwam ik geen enkele motorrijder meer tegen, laat staan iemand op een Harley-Davidson. Dagenlang was ik de enige Europeaan op doorreis. De Harley^® kon de bergen en de woestijn probleemloos aan en had totaal geen last van de hoge temperaturen. Mijn Road King trok overal de aandacht, waar ik ook stopte. In steden en dorpen kwamen groepen kinderen kwamen naar buiten rennen om naar me te zwaaien. Voor mij zijn dit soort avonturen de reden waarom ik een big-twin touring machine heb!