The magnificent seven

Vrienden uit de Praag en Isartal H.O.G.^® chapters vertrokken voor een drie weken durende roadtrip door het zuidwesten van Amerika

Tekst: Karlheinz Wedhorn

In de zomer van 2023 begonnen we met het plannen van onze trip naar de VS. Toen we op Prague Harley Days waren en de mannen van het Praha H.O.G.^® Chapter vertelden over onze plannen, waren zij direct geïnteresseerd. En al snel waren we eruit: we gingen dit avontuur samen aan!

Vluchten, visa en internationale rijbewijzen: er moest een hoop geregeld worden. We reserveerden motoren bij Eagle Rider in Phoenix, Arizona: twee Road Glides en vijf Street Glides. Op 1 april 2024 begon ons avontuur. Vanuit München vlogen we door drie tijdzones om kort voor middernacht in Phoenix te landen.

De volgende ochtend haalden we de motoren op bij Desert Wind Harley-Davidson^® en Eagle Rider. We werden hartelijk welkom geheten en scoorden wat patches en T-shirts voordat we opstapten en het avontuur echt ging beginnen. We reden eerst de Apache Trail, genietend van de weidse bochten en saguaro-cactussen die naar ons zwaaiden vanaf hun rotsachtige hellingen.

De volgende ochtend was het tijd voor de Arizona Bike Week, waar we erg naar uitkeken. Het shopping village presenteerde stand na stand met alles wat het hart van een motorrijder sneller doet kloppen. We reden naar de uitlopers van Cave Creek, waar een bezoeker zich meer dan 20 jaar geleden met zijn Harley vestigde en sindsdien de motorscene verwent met barbecues in een grote houten schuur. Na tortilla’s en enchilada’s, plus een bezoek aan een cadeauwinkel om onze H.O.G.-vesten te updaten, reden we terug naar Bike Week voor wat live muziek.

De volgende dag stopten we voor de lunch in Wickenburg en bezochten we Ben’s Saddlery, waar cowboys hun laarzen, riemen en handschoenen bestellen. Daarna ging het richting Prescott, de voormalige hoofdstad van Arizona. Via rode rotspartijen met pijnbomen bereikten we het kunstenaarsdorp Jerome, waarna we op weg gingen naar Sedona. De bergen schitterden in de avondzon, maar het was helaas net te koud om er echt van te kunnen genieten. We checkten in bij het motel in Flagstaff, waar we die avond het stadje verkenden.

Na een koude nacht gingen we richting Californië: de magische Route 66 op. We reden door eindeloze bossen en vroegen ons af waarom we helemaal niemand tegenkwamen. Het antwoord kwam bijna onmiddellijk toen de weg abrupt eindigde in een onverharde weg, zonder enig teken van het historische deel van de weg. Dus keerden we terug naar de I-40. Onze volgende stop was Seligman, de thuisbasis van Westside Lilo’s Café en Angel Delgadillo, voormalig kapper en redder van de legendarische Route 66. Daarna zijn we via Hackberry en Antares naar Kingman gereden. Na het eten zetten we de motoren voor de Route 66 poort voor een foto, waarna we richting Lake Havasu City reden. Het waaide, maar we kwamen snel in ons ritme op de prachtige bochtwegen op weg naar Oatman. Er waren geen toeristen, maar de ezels die de plaats zo beroemd maakten waren er ook niet, dus reden we al snel verder.

In Topock reden we langs de bruggen naast de I-40, waar de intro voor de klassieker Easy Rider uit 1969 werd gefilmd. Bij Lake Havasu inspecteerden we de London Bridge en gingen we vroeg naar bed. De volgende dag reden we naar de Needles, terug via Topock, en gingen we de tweede fase van onze trip in: Californië. Ons eerste hoogtepunt was Roy’s Motel & Cafe, een tankstation in the middle of nowhere dat in films, advertenties en muziekvideo’s te zien is geweest. Het tweede filmische decor dat we tegenkwamen was Bagdad Cafe, de locatie voor de gelijknamige film uit 1987.

Joshua Tree National Park was onze volgende stop, waar we werden betoverd door de kleine bomen die hun armen naar de hemel uitstrekten alsof ze de profeet Joshua navolgden. Het park staat vol bijzondere rotsformaties en we beklommen Skull Rock, alert op de vele ratelslangen die daar leven.

Death Valley National Park stond voor de volgende dag op het programma. De naam roept beelden op van drukkende hitte, klapbanden en kadavers van dieren, maar zo erg was het niet. Het was april en dus nog niet zo warm, en het had geregend voordat we er aankwamen. Badwater Basin lag onder water, met alleen de zoutkorsten langs de lagune die ons een idee gaven van hoe het er meestal uitziet.

Na een bezoek aan een ander nationaal park – Red Rock – reden we naar de iconische woestijnstad Las Vegas. We checkten in in ons hotel en doken de mensenmassa in, maar vijf uur op de motor hadden hun tol geëist en we kropen allemaal al snel in bed.

De volgende ochtend namen we de shuttlebus naar Harley-Davidson Las Vegas, waar we genoten van de airconditioning en ons geld stuk smeten aan patches en T-shirts. Las Vegas was intens: we keken ernaar uit om de volgende dag weer op de motor te stappen!

We reden in twee etappes naar Tucson, bijna 800 km verderop. We stopten om het Pima Air & Space Museum te bezoeken, de thuisbasis van de Amerikaanse bommenwerper B-17 Flying Fortress uit de Tweede Wereldoorlog en het met stof beklede experimentele model van de gebroeders Wright. De San Xavier del Bac Mission in Tucson is een must-see, en ik zag eindelijk de kerk uit 1692 zonder steigers, stralend in het kale landschap.

Bijna 150 km verderop liep er een koude rilling over onze rug toen we door Boothill Graveyard in Tombstone liepen, voordat we langs de OK Corral langs Main Street slenterden en patches en T-shirts scoorden bij de nabijgelegen Harley-Davidson-dealer. We overnachtten in Sierra Vista.

We besloten te ontbijten in Bisbee, een paar kilometer naar het zuiden, en het kopermijnstadje begroette ons met zijn diepe, glinsterende rode kuilen. We draaiden een klein straatje in en parkeerden in de jaren ’50 tussen limousines uit die tijd. De Harley-Davidson-store had de nieuwste modellen staan en een billboard toonde de UFO-beschrijvingen uit Roswell.

Las Cruces was een van onze langere etappes, 480 km. We stopten in Shakespeare, een spookstad onder de I-10. Tijdens een rondleiding vertelde een cowboy ons over de harde realiteit van het werken in de nabijgelegen zilvermijn en een diamantzwendel door vindingrijke bewoners. We genoten van de eerste steak van onze reis in een Mexicaans restaurant: een perfecte afsluiting van een geweldige dag.

Het White Sands National Park begroette ons met een gelige waas in de lucht en we reden door de prachtige gipswoestijn. We maakten een mooie wandeling over de harde zanderige ondergrond van de duinen, en toen er een harde wind opstak begonnen we aan onze volgende etappe.

In El Paso, Texas, belandden we in een enorme zandstorm. We vonden onderdak in een motel en rustten uit voor de monsteretappe van El Paso naar Santa Fe de volgende dag. Na die 675 km dronken we een welverdiend biertje en genoten we van een diner met wat echte cowgirls.

We hadden een relaxte dag in de voetsporen van de Wild Hogs (in de film uit 2007) in Madrid. Na een kleine verfrissing in het kunstenaarsdorp reden we terug naar Santa Fe, waar we het Georgia O’Keeffe Museum bezochten en nieuwe cowboylaarzen kochten in Kowboyz. Vervolgens laadden we onze motoren weer op, klaar voor Route 66 de volgende dag.

We cruisden door Albuquerque en stopten in Gallup om het El Rancho Hotel te bezoeken, waar veel Hollywood-sterren hebben gelogeerd. De weg leidde ons door het Petrified Forest National Park langs de Painted Desert. In Holbrook reden we langs het Wigwam Motel en laat in de middag tokkelden we door Winslow, voordat we aankwamen bij ons motel in Flagstaff. 

In de voetsporen van Easy Rider reden we naar het Sunset Crater Volcano National Monument, waar zwarte lava van een vulkaanuitbarsting 1.000 jaar geleden het landschap vormt. We reden naar Kayenta in Navajo Nation om te overnachten. Het Four Corners Monument – het punt waar Arizona, New Mexico, Colorado en Utah samenkomen – stond de volgende ochtend op de agenda. Na de groepsfoto reden we naar Bluff. Na de Mexican Hat staken we het plateau over om te eindigen in Monument Valley. Helemaal overdonderd, vergaten we dat we nog één bestemming te gaan hadden: de Grand Canyon. 

Via Cameron reden we naar het eerste grote uitkijkplatform. Diep in de canyon zagen we het sprankelende lint van de Colorado-rivier dat dit natuurwonder had gecreëerd. We reden over de parkweg naar de andere uitzichtpunten voordat we aankwamen bij ons motel in Williams. 

De volgende dag was het 37 graden, dus besloten we die dag aan het zwembad door te brengen. Toen we de motoren de volgende dag terugbrachten naar Eagle Rider, waren ze verrast door onze prestatie. We hadden de ‘magnificent seven’ gedaan – meer dan 7.000 km door zeven staten, zeven nationale parken bezocht en in drie weken tijd naar schatting zeven patches per dag gekocht. Ik maak een diepe buiging naar mijn vrienden van de Praha en Isartal H.O.G. chapters. Bedankt voor het plezier, de kameraadschap en de geweldige ervaring!