Magisch Marokko

Laurentiu Bogdan en andere H.O.G.^®-leden laadden hun Harley-Davidsons op en reden naar Marokko, waar ze in de ban raakten van het prachtige Afrikaanse land

Met een groep rijders van het Boekarest H.O.G.^® Chapter hadden we deze epische reis van 8.000 km van Roemenië naar Marokko gepland. Toen eindelijk de vertrekdatum aanbrak had onze opwinding een absoluut hoogtepunt bereikt. We vertrokken later dan gepland vanwege werkverplichtingen en last-minute motorreparaties, maar uiteindelijk troffen vier van ons elkaar in de regen bij een tankstation om naar Craiova in het zuidwesten van Roemenië te rijden, om ons daar bij de andere leden van de groep te voegen.

Van daaruit reden we door Servië, Kroatië en Slovenië, en op 15 maart kwamen we in het warme middaglicht aan in de Italiaanse havenstad Genua. Daar genoten we van een heerlijk diner met verse zeevruchten. De volgende dag gingen we naar Harley-Davidson^® Genua, waar we aangenaam verrast waren toen we werden uitgenodigd voor een feestelijke maaltijd door leden van het Genua H.O.G. Chapter, gevolgd door een spontaan avontuur door de smalle steegjes van Genua, dankzij een GPS-fout. Beperkt door de grootte van onze motorfietsen slaagden slechts twee van ons erin om door de smalle straatjes te komen, terwijl de rest van de groep besloot rechtstreeks naar de veerboot naar Marokko te rijden.

Tijdens de tweedaagse overtocht met de veerboot lazen we over Marokko en zijn mensen, en leerden we dat het strategisch gelegen is ten zuiden van Spanje en ten zuidoosten van Portugal, met een bevolking van bijna 40 miljoen en een uitgestrekt oppervlak van 446.550 vierkante kilometer. Het is een constitutionele monarchie met een gekozen parlement, balancerend tussen traditie en moderniteit.

Toen we in Tanger Med aan land gingen, ontmoetten we daar nog twee rijders. Daarmee completeerden we onze groep ‘HaiHuieni’ (zwervers). We splitsten ons op in twee teams om de 120 km naar Chefchaouen, de blauwe stad, te rijden. Terwijl de nacht Marokko insloot, echoode het onmiskenbare geluid van Harley-motoren in de omringende stilte.

Chefchaouen bruiste van energie toen we aankwamen, de straten bruisten van het leven. Het hotel, in het hart van de oude stad, was spectaculair met verbluffende architectuur en details die het goed zouden doen in een museum. Ondanks onze vermoeidheid dreef het verlangen om van de stad te genieten ons ertoe om op zoek te gaan naar een plek om te eten.

De volgende dag gingen we op pad om Chefchaouen, een verborgen parel in het Rifgebergte, goed te verkennen. Gesticht in 1471, was het een toevluchtsoord voor Andalusische moslims en Spaanse en Portugese joden en Moren die op de vlucht waren voor de Spaanse inquisitie. Er zijn verschillende theorieën over waarom Chefchaouen blauw is. Sommigen zeggen dat de Joden die daar in de jaren ’30 hun toevlucht zochten, blauw begonnen te gebruiken in de overtuiging dat het de lucht en het paradijs vertegenwoordigde. Anderen zeggen dat blauw werd gebruikt om muggen weg te houden en malaria te voorkomen.

Naast de unieke esthetiek is de stad een belangrijk centrum van de Berberse cultuur, met tradities en gebruiken die eeuwen teruggaan.

Met harten en hoofden vol herinneringen vertrokken we de volgende dag richting Fez, genietend van de kronkelende wegen en het veranderende landschap. We bereikten Fez in de avond, en dat was een openbaring. Het gezegde luidt ‘het is niet alles goud wat er blinkt’, maar Fez is het tegenovergestelde. De bescheiden façade van ons hotel verborg een interieur van onbeschrijflijke schoonheid!

De volgende dag waagden we ons onder begeleiding van onze gids door Fez en ontdekten we de architectonische rijkdom en diversiteit van de traditionele woningen – dars, riads en paleizen. Elke dag die we in Marokko doorbrachten, bracht ons dichter bij het hart en de ziel van dit fascinerende land.

De ochtend erna gingen we naar de hoogste heuvel van Fez om nog een laatste keer over de stad te kijken voordat we onze reis naar het Atlasgebergte voortzetten. Na een korte fotosessie gingen we op pad, genietend van de kronkelige bergwegen, rijdend door regen en dichte mist. Onderweg namen we een pauze om apen te voeren en te genieten van een kopje koffie in Ifrane, om uiteindelijk bij zonsondergang aan te komen in ons hotel in de wildernis.

De volgende dag stapten we al vroeg op en vertrokken we richting Merzouga, gelegen aan de rand van de Sahara woestijn. Het landschap begon te veranderen en al snel reden we in een zandstorm. We zagen vrijwel niets en heel voorzichtig baanden we ons een weg door het wervelende zand. Op een parking lieten we onze motoren achter om wat welverdiende rust te pakken in ons hotel. We kozen voor een kameelrit naar de hoteltenten in het hart van de zandduinen. Die avond brachten we door rond het kampvuur onder een sterrenhemel, genietend van muziek, verhalen en elkaars mooie ervaringen.

Voor de terugweg naar onze motoren koos ik ervoor om door de woestijn te lopen. In het begin was dat best een uitdaging, maar al snel ontdekte ik hoe ik het beste door het mulle zand kon lopen. Op de parkeerplaats stapten we op onze motoren en zetten we koers richting Ouarzazate.

Onze route voerde ons vervolgens door de prachtige landschappen van Dades Gorges en de Valley of Roses. We konden het niet laten om de Tizi n’Tichka-pas te rijden, die we de bijnaam ‘Moroccan Transfăgărășan’ gaven: een bochtige en uitdagende weg die het Atlasgebergte doorkruist op een hoogte van 2.260 meter.

De kilometers leken weg te smelten onder de langzaam ondergaande zon. Het was zo mooi dat we het eigenlijk jammer vonden dat we aankwamen bij ons hotel in Ouarzazate.

De volgende dag hadden we een paar dingen op de planning voordat we de 200 km lange stint naar Marrakech maakten. De eerste stop waren de Atlas Studios in Ouarzazate, waar films als Gladiator werden opgenomen. Aanvankelijk waren we niet echt onder de indruk, maar toen onze gids een opname in scene zette waarbij wij allemaal mochten acteren, werd het toch nog leuk.

Vervolgens gingen we naar de Ksar van Aït Benhaddou, dat op de UNESCO-werelderfgoedlijst staat en dat bekend staat om zijn indrukwekkende architectuur. Je kent het wellicht als de ‘Gele Stad’ in de serie Game of Thrones. Het dateert uit de 11de eeuw en diende als doorvoerpunt op de trans-Sahara handelsroutes.

We kwamen ‘s avonds aan in Marrakech, enthousiast over wat de stad te bieden zou hebben. Hoewel we onze eerste volledige dag in Marrakech enthousiast begonnen, bleek het vooral een commercieel doolhof te zijn met een eindeloze vlooienmarkt. Mijn gedachten gingen al snel naar Essaouira, onze volgende bestemming aan de Atlantische Oceaan.

Het is 190 km naar Essaouira vanuit Marrakech, wat we in de regen deden, door steden vol Dacia 1310’s die nostalgische jeugdherinneringen opriepen.

De aankomst in Essaouira was vroeg in de middag en na het omkleden gingen we op onderzoek uit. Essaouira werd gesticht in het midden van de 18de eeuw en stond tot de jaren ’60 bekend als Mogador. Het historische centrum werd in 2001 op de UNESCO-werelderfgoedlijst geplaatst. De smalle steegjes, geflankeerd door witte en blauwe muren, toonden hun charme toen de zon naar de horizon zakte. Onze volgende stop was Casablanca, en de wilde schoonheid langs de route van de Atlantische kust van Marokko was zo boeiend dat die 400 km voorbij vlogen voordat we er erg in hadden. Zo mooi!

In Casablanca gingen we naar ons hotel om onze bagage af te geven en even uit te rusten, voordat we eropuit trokken om de stad te verkennen. We begonnen met een wandeling rond de Hassan II-moskee en proefden vervolgens traditionele gerechten in een lokaal restaurant.

De laatste dag in Marokko was emotioneel. In de ochtend maakten we ons klaar om Casablanca te verlaten, maar niet voordat we een paar uur door de stad hadden gelopen. Onze route naar de haven van Tanger Med omvatte een stop in Rabat, de hoofdstad van Marokko, waar we de eer hadden te worden ontvangen door mevrouw Maria Ciobanu, de Roemeense ambassadeur in Marokko.

Het bezoek aan de ambassade van Roemenië was een bijzonder moment. De ambassadeur deelde fascinerende verhalen over Marokko. We wisselden verhalen uit en voelden langzaam ook weer de roep van ons mooie thuisland.

Op weg naar Tanger Med beukte de harde wind ons bijna van onze motoren. Toen we de haven bereikten, hoorden we dat vanwege de wind niet alle veerboten motorfietsen meenamen. We slaagden er echter in een schip te vinden waarmee we naar Spanje konden oversteken en na twee uur kwamen we aan in Algeciras.

De volgende dag begonnen we aan onze 3.300 km lange reis naar Roemenië, waarbij we onderweg afscheid namen van verschillende rijmaatjes. We reden door Malaga, Alicante en Barcelona, staken de Franse Rivièra over, met korte stops in Saint Tropez en Monaco, voordat we overnachtten in Sanremo in Italië. Daarna gingen we verder richting Slovenië, in de stromende regen, die ons tot op het bot doorweekte. Servië lonkte en we passeerden Ljubljana en Belgrado tot we uiteindelijk de Donau bereikten. De volgende dag waren we zo de grens naar Roemenië over en werden we begroet door harde wind in Craiova. Het leek wel of we de zandstorm uit Marokko hadden meegenomen!

Met een brok in de keel kwamen we Boekarest binnen. Het was moeilijk te accepteren dat deze unieke, prachtige en ontroerende trip ten einde was… Nu op naar de volgende!